Zmuszanie

Art. 191 Kk: § 1. Kto stosuje przemoc wobec osoby lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia innej osoby do określonego działania, zaniechania lub znoszenia, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

Zmuszanie jest przestępstwem naruszającym wolność człowieka do zachowywania się zgodnie ze swoją wolą.

Przepis przewiduje dwie formy przestępczego zmuszania, tj. przemoc lub groźbę bezprawną.

Przemoc wobec osoby oznacza bezpośrednie fizyczne oddziaływanie na człowieka (Sąd Najwyższy w OSNKW 2/1999), które uniemożliwia opór lub go przełamuje albo wpływa na kształtowanie się jego woli przez stosowanie fizycznej dolegliwości. Przemocą jest np. odpychanie danej osoby w celu niedopuszczenia jej do określonego miejsca. Pojęcie to nie obejmuje przemocy wobec rzeczy - np. niszczenie sprzętów domowych, aby wywołać strach i skłonić kogoś do określonego zachowania. Siła używana przez sprawcę może być skierowana bezpośrednio na osobę zmuszaną, może być też skierowana na inne osoby, jeżeli sprawca chce w ten sposób wywrzeć wpływ na zachowanie pokrzywdzonego (np. używa siły wobec dziecka, chcąc w ten sposób wywrzeć wpływ na zachowanie jego matki).

Szczególną odmianę przestępstwa zmuszania przewiduje art. 191 § 2Kk.

Art. 191: § 2. Jeżeli sprawca działa w sposób określony w § l w celu wymuszenia zwrotu wierzytelności, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Przestępstwa z art.191 Kk mają charakter formalny, bowiem skutek w postaci zmuszenia innej osoby do określonego zachowania się nie musi nastąpić. Przestępstwa te mogą być popełnione tylko umyślnie w zamiarze bezpośrednim.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Karalność sprawców wypadków

1. Art. 177 § 2 k.k. - typ kwalifikowany ze względu na skutek w postaci śmierci innej osoby lub ciężkiego uszczerbku na jej zdrowiu.

2. W art. 178 § l Kk przewiduje się zaostrzenie ustawowego wymiaru kary z uwagi na popełnienie czynu z art. 177 k.k. w stanie nietrzeźwości lub pod wpływem środka odurzającego bądź zbiegnięcie z miejsca zdarzenia. W takich przypadkach sąd orzeka karę pozbawienia wolności przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Pojęcie stanu nietrzeźwości zdefiniowano w art. 115 § 16 Kk. Zachodzi on, gdy:

- zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub

- zawartość alkoholu w l dcm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.

Pojęcie "środka odurzającego" zdefiniowane jest w art. 6 pkt 2 Ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o przeciwdziałaniu narkomanii jako "każda substancja pochodzenia naturalnego lub syntetycznego działająca na ośrodkowy układ nerwowy, określona w wykazie środków odurzających stanowiącym załącznik nr 2 do ustawy".

Kodeks nie precyzuje pojęcia "ucieczki z miejsca zdarzenia". Należy przyjąć, że chodzi tu o próbę uniknięcia odpowiedzialności. Ucieczka nie zachodzi np. wtedy, gdy oddalenie się ma np. na celu sprowadzenie pomocy lub zawiadomienie Policji, czy też zjechanie z miejsca zdarzenia celem zwiększenia bezpieczeństwa innych uczestników ruchu. Nie jest też ucieczką oddalenie się po podaniu swych danych personalnych i poddaniu się badaniu na zawartość alkoholu.

Zwrot "zbiegł z miejsca zdarzenia" oznacza to samo co "uciekł z miejsca zdarzenia". Słowo "zbiec" jest synonimem wyrazu "uciec" . Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy "o ucieczce kierowcy z miejsca wypadku można mówić wtedy, gdy oddala się z miejsca wypadku, by uniknąć zidentyfikowania go, by utrudnić ustalenie przyczyny wypadku bądź też by uniknąć ewentualnej odpowiedzialności za spowodowanie wypadku. Do uznania, że sprawca zbiegł z miejsca zdarzenia wystarczające jest, by oddalenie się było podyktowane osiągnięciem któregokolwiek z tych celów; punkt ciężkości stanowi cel, jakim kierował się sprawca, opuszczając miejsce zdarzenia.

Zaostrzenie kary jest obowiązkowe i polega na możliwości orzeczenia kary pozbawienia wolności przewidzianej za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Zakaz wykonywania działalności

Zakaz wykonywania działalności gospodarczej jako środek karny

Art. 41 § 2. Sąd może orzec zakaz prowadzenia określonej działalności gospodarczej w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem takiej działalności, jeżeli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Z przepisu tego jednoznacznie wynika, że zakaz prowadzenia działalności gospodarczej może zostać orzeczony:

- tylko w stosunku do określonej działalności gospodarczej (sąd musi wskazać konkretną działalność gospodarczą, której wykonywanie jest zakazane),

- tylko jeśli przestępstwo popełnione zostało w związku z prowadzeniem takiej działalności (tej działalności, której zakaz prowadzenia ma być orzeczony),

- tylko, jeśli dalsze jej prowadzenie zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.

Sąd decydując się na orzeczenie środka karnego wskazanego w art. 41 § 2 kk musi określić nie tylko czasowy zakres zakazu (wymóg z art. 43 § 1 kk), ale przede wszystkim precyzyjnie wskazać zakres przedmiotowy tegoż zakazu.

Tego środka karnego nie należy mylić z orzekaniem o zakazie prowadzenia działalności gospodarczej na podstawie Prawa Upadłościowego i Naprawczego.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Zabójstwo

Typy kwalifikowane (zaostrzenie i złagodzenie odpowiedzialności karnej) zabójstwa

Art. 148 § 2 i 3 określa przypadki zabójstwa nazywanego "ciężkim", czego konsekwencją jest wydatne podniesienie dolnego progu zagrożenia karą terminowego pozbawienia wolności.

§ 2. Kto zabija człowieka:

1) ze szczególnym okrucieństwem,

2) w związku z wzięciem zakładnika, zgwałceniem albo rozbojem,

3) w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie,

4) z użyciem broni palnej lub materiałów wybuchowych,

podlega karze 25 lat pozbawienia wolności albo karze dożywotniego pozbawienia wolności.

§ 3. Karze określonej w § 2 podlega, kto jednym czynem zabija więcej niż jedną osobę lub był wcześniej prawomocnie skazany za zabójstwo.

W art. 148 § 4 k.k. (Kto zabija człowieka pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami, podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10) przewidziano przypadek uprzywilejowany zabójstwa, tzw. "zabójstwo z afektu". Przesłanką jest tu "działanie pod wpływem silnego wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami".

Silne wzburzenie musi być usprawiedliwione okolicznościami. Do takich okoliczności należy zaliczyć wyrządzenie sprawcy w sposób zawiniony poważnej krzywdy, zwłaszcza gdy jest to krzywda trudna albo niemożliwa do zrekompensowania w legalny sposób, np. zdrada małżeńska lub zabójstwo osoby najbliższej. Oczywiście okoliczności, o których mowa muszą wywołać silne wzburzenie, bez którego nie może być mowy o zabójstwie z afektu. Silne wzburzenie pojawi się zwykle wtedy, gdy owa okoliczność powstanie nagle i niespodziewanie. Wówczas może dojść do silnej, niekontrolowanej w pełni reakcji emocjonalnej. Jeśli stwierdzone u sprawcy zabójstwa znaczne ograniczenie poczytalności zostało wywołane zmianami organicznymi mózgu lub innymi mankamentami psychiki powstałymi na tle zmian o charakterze patologicznym, nie ma przeszkód, aby wobec sprawcy odpowiadającego na podst. Art. 148§4 zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary.

Kodeks wyróżnia jeszcze dwa uprzywilejowane co do wymiaru kary zabójstwa: "dzieciobójstwo" i "zabójstwo eutanatyczne".

Art. 149. Matka, która zabija dziecko w okresie porodu pod wpływem jego przebiegu,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Jest to przestępstwo indywidualnie niewłaściwe, bowiem jego sprawcą może być tylko matka w okolicznościach, które powodują złagodzenie sankcji w stosunku do zabójstwa podstawowego. Czynnikiem łagodzącym jest tu specyficzny stan psychiczny kobiety rodzącej, pozostający w związku przyczynowym z przebiegiem porodu, o ile doprowadził do zabójstwa dziecka jeszcze w okresie porodu.

Przypisując odpowiedzialność za dzieciobójstwo należy ustalić, że do zabójstwa dziecka doszło w wyniku silnego przeżycia wywołanego przebiegiem porodu. Nie wchodzą tu w rachubę inne powody owego przeżycia, jak zniekształcenie dziecka czy trudne warunki osobiste rodzącej (tak jak było w pierwotnej wersji kodeksu obowiązującej od 1997 roku).

Określenie "w okresie porodu" należy interpretować ściśle według kryteriów medycznych. Oznacza to, że okres porodu trwa od pojawienia się bóli porodowych do wydalenia łożyska waz z błonami płodowymi.

Jeżeli zamiar pozbawienia życia dziecka powstał przed porodem i zrealizowany został w okresie porodu, to kwalifikacja czynu z art. 149 k.k. nie jest możliwa, bowiem do zabójstwa dziecka nie doszło pod wpływem przebiegu porodu, lecz pod wpływem innych okoliczności

Zabójstwo eutanatyczne:

Art. 150.  § 1. Kto zabija człowieka na jego żądanie i pod wpływem współczucia dla niego,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

Choć przepis o tym nie wspomina, w praktyce chodzi o spowodowanie śmierci osoby nieuleczalnie chorej i przy tym cierpiącej, której nie można skutecznie pomóc. Ale znamiona zabójstwa eutanatycznego będą też spełnione, gdy będzie chodziło o ofiarę ciężko poszkodowaną w wypadku, bardzo cierpiącą i skazaną na poważne kalectwo.

Przy zabójstwie eutanatycznym sprawca musi działać pod wpływem dwóch racji - żądania ofiary i współczucia dla niej. Sprawca działa zatem tylko w zamiarze bezpośrednim.

Zabójstwo eutanatyczne może być popełnione zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. W tym ostatnim wypadku polega ono na zaprzestaniu podawania środków czy stosowania urządzeń podtrzymujących życie.

Żądanie, aby było skuteczne, musi pochodzić od osoby pełnoletniej i świadomej tego, co czyni. W przypadku osoby małoletniej żądanie rodziców nie wystarczy, bowiem przepis mówi tylko o żądaniu ofiary.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Występek chuligański

Występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Katalog stron INPLUS

Wypadek komunikacyjny

art. 177 k.k.: § l Kto, naruszając, chociażby nieumyślnie, zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym, wodnym, lub powietrznym, powoduje nieumyślnie wypadek, w którym inna osoba

odniosła obrażenia ciała określone w art. 157 § l (naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia, inny niż określony w art. 156 § 1 – inny niż ciężki), podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Jeżeli następstwem wypadku jest śmierć innej osoby albo ciężki uszczerbek na jej zdrowiu, sprawca podlega karze pozbawienia wolności od 6 miesięcy do 8 lat.

Występek spowodowania wypadku komunikacyjnego odnosi się do wypadków w sferze ruchu lądowego, wodnego lub powietrznego. W praktyce największe znaczenie mają wypadki drogowe. Występek spowodowania wypadku drogowego może być popełniony w każdym miejscu, gdzie faktycznie odbywa się ruch pojazdów (niekoniecznie na drodze publicznej). Podmiotem tego występku może być każdy uczestnik ruchu, a więc także pieszy, rowerzysta, woźnica. Nie chodzi tu o ruch w sensie fizycznym, tj. zmianę położenia przedmiotu materialnego w stosunku do innych punktów, lecz o ruch w znaczeniu prawnym, a więc taki w którym obowiązują określone reguły poruszania się.

Występek z art. 177 k.k. ma charakter nieumyślny i polega na naruszeniu reguł określonych w przepisach drogowych i niepisanych reguł wynikających z istoty ruchu drogowego i interpretacji przepisów. Spowodowanie wypadku bez naruszenia reguł nie stanowi występku (kazusy z najechaniem w nocy na śpiącego na jezdni pijaka). Zasady bezpieczeństwa ruchu mogą być naruszone umyślnie albo nieumyślnie. Umyślne naruszenie zasad bezpieczeństwa zachodzi wtedy, gdy sprawca świadomie postępuje wbrew zakazom lub nakazom, nieumyślne zaś, gdy dokonanie określonego manewru jest wynikiem błędnej oceny sytuacji istniejącej w ruchu.

Do zaistnienia występku konieczne jest wywołanie skutku w postaci uszczerbku na zdrowiu na okres powyżej 7 dni (jak nie, to jest to wykroczenie). Inaczej niż było to w k.k. z 1969 r. nie ma występku spowodowania wypadku komunikacyjnego, jeżeli spowodowany skutek ma wyłącznie charakter szkody materialnej lub lekkiego uszkodzenia ciała. Konieczne jest, aby uszczerbek taki poniosła inna osoba niż sprawca, a także, aby istniał związek przyczynowy pomiędzy naruszeniem zasad ruchu, a uszczerbkiem na zdrowiu (np. sam udział w wypadku pod wpływem alkoholu nie stanowi występku z art. 177 § l k.k.., jeżeli przyczyna wypadku była niezależna od stanu upojenia).

Istnieje typ kwalifikowany przestępstwa ze względu na skutek (art. 177 § 2 k.k.) - śmierć lub ciężki uszczerbek na zdrowiu (tj. utrata mowy, słuchu, wzroku, zdolności płodzenia, ciężkie kalectwa, choroba długotrwała lub realnie zagrażająca życiu).

Dodatkowo art. 178 k.k. przewiduje zaostrzoną odpowiedzialność dla sprawcy przestępstwa z art. 177 k.k., który był pod wpływem alkoholu lub środków odurzających albo zbiegł z miejsca zdarzenia, sąd orzeka wówczas karę w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę (art. 177 § l k.k. - do 4,5 roku; art. 177 § 2 k.k. - do 12 lat).

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Bezprawne wypełnienie weksla

Art. 270. KK:

§ 1. Kto, w celu użycia za autentyczny, podrabia lub przerabia dokument lub takiego dokumentu jako autentycznego używa, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto wypełnia blankiet, opatrzony cudzym podpisem, niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę albo takiego dokumentu używa

Przedmiotem opisanego w § 2 czynu jest blankiet, czyli kawałek papieru (czysty formularz, inny druk, weksel, czek), na którym znajduje się cudzy podpis sprawiając, iż w razie wypełnienia blankietu treścią staje się on dokumentem zgodnie z definicja kodeksową.

Zachowanie się sprawcy polega na wypełnieniu takiego blankietu niezgodnie z wolą podpisanego i na jego szkodę
(kumulatywne wystąpienie obu elementów zachowania) lub na używaniu takiego dokumentu.

Działanie na szkodę podpisanego oznacza wypełnienie blankietu taką treścią, że stanowi ona zagrożenie dla prawnie chronionego interesu podpisanego. Wystarcza więc sama możliwość powstania szkody. W konsekwencji, jeżeli wypełnienie blankietu niezgodnie z wolą podpisanego nie powoduje powstania możliwości poniesienia przez niego szkody, zachowanie sprawcy nie wyczerpuje znamion strony przedmiotowej.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Stan wyższej konieczności

Przesłanki wyłączenia odpowiedzialności karnej

Art. 26.  § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto działa w celu uchylenia bezpośredniego niebezpieczeństwa grożącego jakiemukolwiek dobru chronionemu prawem, jeżeli niebezpieczeństwa nie można inaczej uniknąć, a dobro poświęcone przedstawia wartość niższą od dobra ratowanego.

§ 2. Nie popełnia przestępstwa także ten, kto, ratując dobro chronione prawem w warunkach określonych w § 1, poświęca dobro, które nie przedstawia wartości oczywiście wyższej od dobra ratowanego.

§ 3. W razie przekroczenia granic stanu wyższej konieczności, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

§ 4. Przepisu § 2 nie stosuje się, jeżeli sprawca poświęca dobro, które ma szczególny obowiązek chronić nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste.

§ 5. Przepisy § 1-3 stosuje się odpowiednio w wypadku, gdy z ciążących na sprawcy obowiązków tylko jeden może być spełniony

Zwrot "nie popełnia przestępstwa" oznacza wyłączenie bezprawności czynu.

Aby ratować jedno dobro chronione prawem, poświęca się inne dobro prawem chronione, co ustawodawca uznaje za społecznie celowe, gdyż dobro ratowane przedstawia wartość wyższą od poświęconego. Podstawową przesłanką tego kontratypu jest stan niebezpieczeństwa zagrażający dobru chronionemu prawem. Niebezpieczeństwo to taki stan rzeczy, w którym dobru takiemu obiektywnie grozi uszczerbek lub unicestwienie. Źródłem potencjalnego zagrożenia mogą być nie tylko czyny ludzi, ale także zjawiska związane z aktywnością sił przyrody. Niebezpieczeństwo musi być rzeczywiste, tj. musi istnieć obiektywnie.

Osoba podejmująca działania opisane w art. 26 § 1 k.k. musi działać w celu uchylenia niebezpieczeństwa. Musi mieć świadomość jego istnienia oraz wolę jego uchylenia. Stan wyższej konieczności zachodzi jedynie wtedy, gdy niebezpieczeństwa utraty lub uszczuplenia dobra prawnego nie można było inaczej uniknąć, jak tylko poświęcając inne dobro prawem chronione (zasada subsydiarności). Jeśli więc uniknięcie takie realnie możliwe było w jakikolwiek inny sposób (ucieczka, uchylenie się, wezwanie pomocy) należy skorzystać z tego właśnie sposobu.

Warunkiem wyłączenia bezprawności czynu jest, aby dobro poświęcone przedstawiało wartość niższą od dobra ratowanego (zasada proporcjonalności). Ocena tej wartości musi odbywać się według kryteriów obiektywnych.

Zgodnie z art.26§2 i 4 kk – na stan wyższej konieczności uchylający jedynie winę nie mogą się powoływać osoby, na których ciąży szczególny obowiązek prawny ochrony danego dobra, nawet z narażeniem się na niebezpieczeństwo osobiste. Stan wyższej konieczności opisany w art. 26 § 2 k.k. Określony w § 2 stan wyższej konieczności nie uchyla bezprawności czynu, a jedynie winę korzystającego.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Stan nietrzeźwości

Art. 115 § 16 kk.

Stan nietrzeźwości w rozumieniu kodeksu karnego zachodzi, gdy:

1. zawartość alkoholu we krwi przekracza 0,5 promila albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość lub
   
2. zawartość alkoholu w 1 dm³ wydychanego powietrza przekracza 0,25 mg albo prowadzi do stężenia przekraczającego tę wartość.
   

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Fałszywe zeznania

Art. 233. KK:  § 1. Kto, składając zeznanie mające służyć za dowód w postępowaniu sądowym lub w innym postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy, zeznaje nieprawdę lub zataja prawdę, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Warunkiem odpowiedzialności jest, aby przyjmujący zeznanie, działając w zakresie swoich uprawnień, uprzedził zeznającego o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebrał od niego przyrzeczenie.

§ 3. Nie podlega karze, kto, nie wiedząc o prawie odmowy zeznania lub odpowiedzi na pytania, składa fałszywe zeznanie z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub jego najbliższym.

§ 4. Kto, jako biegły, rzeczoznawca lub tłumacz, przedstawia fałszywą opinię lub tłumaczenie mające służyć za dowód w postępowaniu określonym w § 1, podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 5. Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia, jeżeli:

1) fałszywe zeznanie, opinia lub tłumaczenie dotyczy okoliczności nie mogących mieć wpływu na rozstrzygnięcie sprawy,

2) sprawca dobrowolnie sprostuje fałszywe zeznanie, opinię lub tłumaczenie, zanim nastąpi, chociażby nieprawomocne, rozstrzygnięcie sprawy.

§ 6. Przepisy § 1-3 oraz 5 stosuje się odpowiednio do osoby, która składa fałszywe oświadczenie, jeżeli przepis ustawy przewiduje możliwość odebrania oświadczenia pod rygorem odpowiedzialności karnej.

Przestępstwo to może popełnić każdy, kto składa zeznania, które mają służyć za dowód w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów ustawy. Chodzi tu o postępowanie chociażby tylko w podstawowych kwestiach uregulowane ustawą. Przepis wymienia indywidualnie tylko postępowanie sądowe ze względu na jego szczególne znaczenie uzasadnione rangą sądownictwa w systemie organów państwowych oraz wagą rozpoznawanych spraw. Przepis odnosi się też do innych postępowań nie uregulowanych całkowicie ustawą tylko, nawet w znacznym zakresie, aktami prawnymi niższego rzędu niż ustawa. Ma zastosowanie m.in. także do postępowań przed sądem polubownym przewidzianym w kodeksie postępowania cywilnego.

Czyn polega na zeznaniu nieprawdy lub na zatajeniu prawdy. Może być popełniony zarówno przez działanie, jak i zaniechanie. Treść zeznań obejmuje fakty jak i stany psychiczne świadka. Te ostatnie są szczególnie ważne w tych przypadkach, gdy świadek nie ma pewności, czy to co podaje w zeznaniach jest zgodne z prawdą. Wymóg zeznawania pełnej prawdy obejmuje obie kategorie danych.

Fałszywe zeznania są przestępstwem umyślnym. Mogą być popełnione tylko z zamiarem bezpośrednim - np. gdy świadek zeznaje nie mając pewności czy mówi prawdę i, godząc się na informację fałszywą, zataja swoją niepewność, co do której ma pełną świadomość, zatem jest to zeznanie fałszywe objęte zamiarem bezpośrednim.

Fałszywe zeznania są przestępstwem niezależnie od tego, jakie znaczenie objęte nimi informacje mają dla sprawy.

Zgodnie z § 2 warunkiem odpowiedzialności za fałszywe zeznania jest uprzedzenie zeznającego przez osobę przyjmującą zeznanie i działającą w zakresie swoich uprawnień o odpowiedzialności karnej za fałszywe zeznanie lub odebranie od niej przyrzeczenia. Osoba przyjmująca zeznanie musi być uprawniona do prowadzenia danego postępowania. Trzeba pamiętać, że do odebrania przyrzeczenia uprawniony jest jedynie sąd. Inne organy mogą jedynie uprzedzić o odpowiedzialności za fałszywe zeznania.

Zgodnie z różnymi przepisami proceduralnymi niektóre osoby mają prawo odmówić złożenia zeznań lub odmówić odpowiedzi na pewne pytania. O tym prawie muszą być poinformowane przez organ procesowy. Stosownie do art. 233 § 3 k.k. nie podlega karze ten, kto złożył fałszywe zeznanie nie wiedząc o tym prawie, tzn. nie został o nim poinformowany przez prowadzącego przesłuchanie i nie wiedział o nim z innego źródła oraz uczynił to z obawy przed odpowiedzialnością karną grożącą jemu samemu lub osobie najbliższej. Popełnione tu zostało przestępstwo, ale sprawca z mocy prawa nie może być ukarany.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Rozbój

Art. 280. 

§ 1. Kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności,

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

§ 2. Jeżeli sprawca rozboju posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem,

podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3

Przestępstwo rozboju jest kwalifikowaną odmianą kradzieży. Zachowanie sprawcy polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej (w celu przywłaszczenia) przy użyciu jednego z trzech wymienionych w przepisie sposobów, tj. używając przemocy, grożąc natychmiastowym użyciem takiej przemocy albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności.

Groźba natychmiastowego użycia przemocy musi wprawdzie wzbudzić w zagrożonym obawę spełnienia, nie jest jednak wymagana realna możliwość spełnienia groźby, jak i zamiaru sprawcy zrealizowania jej. Groźba taka może być wyrażona nie tylko za pomocą słów, ale też w sposób konkludentny. Może zwłaszcza wynikać z zachowania się sprawcy.

Zarówno używanie przemocy jak i grożenie natychmiastowym jej użyciem nie muszą być skierowane bezpośrednio na osobę, której rzecz sprawca chce ukraść. Sprawca może bowiem stosować wymienione środki zmuszania przeciwko komukolwiek w tym celu, aby zawładnąć rzeczą.

Doprowadzenie do stanu nieprzytomności lub bezbronności polega na podjęciu takich działań, które nie będąc użyciem przemocy pozbawiają człowieka możności przeciwdziałania zaborowi mienia (np. związanie, zamknięcie, zabranie inwalidzie kul, uśpienie, odurzenie alkoholem).

Znamię "kradnie" odnosi się zarówno do sytuacji, w której sprawca własnoręcznie odbiera pokrzywdzonemu mienie z zamiarem przywłaszczenia, jak i gdy pokrzywdzony pod wpływem groźby użycia przemocy sam natychmiast wydaje napastnikowi żądany przedmiot

Znamiona kwalifikowanego typu rozboju (§ 2) dotyczą w szczególności przedmiotu, jakim posługuje się sprawca, oraz sposobu jego działania.

Przedmiotem ochrony jest tu własność mienia lub jego posiadanie oraz wolność i zdrowie człowieka.

Kwalifikowany typ rozboju określa art. 280 § 2 kk.

Art. 280. § 1. Kto kradnie, używając przemocy wobec osoby lub grożąc natychmiastowym jej użyciem albo doprowadzając człowieka do stanu nieprzytomności lub bezbronności,

podlega karze pozbawienia wolności od lat 2 do 12.

§ 2. Jeżeli sprawca rozboju posługuje się bronią palną, nożem lub innym podobnie niebezpiecznym przedmiotem lub środkiem obezwładniającym albo działa w inny sposób bezpośrednio zagrażający życiu lub wspólnie z inną osobą, która posługuje się taką bronią, przedmiotem, środkiem lub sposobem,

podlega karze pozbawienia wolności na czas nie krótszy od lat 3.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Przekroczenie granic obrony koniecznej

Art. 25.  § 1. Nie popełnia przestępstwa, kto w obronie koniecznej odpiera bezpośredni, bezprawny zamach na jakiekolwiek dobro chronione prawem.

§ 2. W razie przekroczenia granic obrony koniecznej, w szczególności gdy sprawca zastosował sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.

§ 3. Sąd odstępuje od wymierzenia kary, jeżeli przekroczenie granic obrony koniecznej było wynikiem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu

Obok opisanego wprost w § 2 art. 25 k.k. tzw. ekscesu intensywnego (sposób obrony niewspółmierny do niebezpieczeństwa zamachu), zgodnie z utrwalonym orzecznictwem i doktryną występuje tam również tzw. eksces ekstensywny (obrona przedwczesna - defensio antecedens lub spóźniona - defensio subsequens). Ma on miejsce w przypadku stosowania obrony, gdy zamach nie wszedł jeszcze w fazę tworzącą zagrożenie dla chronionego dobra lub gdy zagrożenie to już nie istnieje, gdyż zamach się zakończył. Czyny popełnione w ramach powyższych ekscesów są czynami bezprawnymi, a nie szczególnymi postaciami obrony koniecznej. Uwzględniając szczególną sytuację motywacyjną ich sprawców, sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia (sędziowskie prawo darowania kary).

Art. 25 § 3 k.k. wprowadził nie znaną dotychczas polskiemu ustawodawstwu instytucję obligatoryjnej klauzuli bezkarności, jeżeli eksces obrony koniecznej był wynikiem strachu lub wzburzenia usprawiedliwionych okolicznościami zamachu. Odnosi się ona jedynie do ekscesu intensywnego oraz ekstensywnego w formie defensio subsequens, jako że ustawodawca mówi tu o "usprawiedliwieniu okolicznościami zamachu", co wyklucza defensio antecedens, tam bowiem zamach jeszcze nie powstał.

Strach i wzburzenie są zjawiskami ze sfery psychiki napadniętego powodującymi, iż emocje zaczynają brać górę nad intelektem (co zbliża je do tzw. stanu silnego wzburzenia na gruncie art. 148 § 4 k.k.). Ocena, czy broniący się w chwili zdarzenia był w stanie strachu lub wzburzenia usprawiedliwionego okolicznościami, należy jednak do sądu orzekającego, a nie do biegłych.

UWAGA!

W sejmie V kadencji został złożony projekt ustawy o zmianie ustawy – Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw. Data złożenia 2007.05.18,r nr druku 1756. Projekt zakłada następujące zmiany w regulacji obrony koniecznej:

w art. 25:

a)    po § 2 dodaje się § 2a w brzmieniu:

"§ 2a.    Nie podlega karze, kto przekracza granice obrony koniecznej odpierając zamach związany z wdarciem się do domu, mieszkania, lokalu, pomieszczenia, ogrodzonego terenu lub pojazdu, chyba że przekroczenie granic obrony koniecznej było rażące.",

b)    § 3 otrzymuje brzmienie:

"§ 3.    Nie podlega karze, kto przekracza granice obrony koniecznej pod wpływem strachu lub wzburzenia, usprawiedliwionych okolicznościami zamachu.";

Do dziś zmiany nie weszły w życie. Niewykluczone, że do egzaminu zostanie jednak znowelizowany kk w tej części.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Przedawnienie zbrodni stalinowskich

Przedawnienie zbrodni zabójstwa popełnione z inspiracji władz komunistycznych w okresie do 31 grudnia 1956 r.

Dotyczy starej ustawy z 1984 roku o Głównej Komisji Badania Zbrodni Przeciwko Narodowi Polskiemu. To ona wprowadziła definicję zbrodni stalinowskiej – czyli takiej, która była popełniona do 31.XII.1956 (nie ulegała ona przedawnieniu).

Obecnie regulująca problematykę zbrodni komunistycznych ustawa z dnia 18 grudnia 1998 roku o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu nie rozróżnia zbrodni popełnionych w okresie do 31 grudnia 1956 roku od innych zbrodni komunistycznych.

Zbrodnia komunistyczna, w rozumieniu ustawy, to czyn popełniony przez funkcjonariusza państwa komunistycznego w okresie od 17 września
1939 do 31 lipca
1990, polegający na stosowaniu represji lub innych form naruszania praw człowieka wobec jednostki lub grupy ludności bądź w związku z ich stosowaniem, stanowiący przestępstwo według polskiej ustawy karnej obowiązującej w czasie jego popełnienia oraz inne przestępstwa enumeratywnie wymieniane przez ustawę (wskazuje ona szereg przestępstw w kk 1932 i 1969 roku) .

Zbrodnie komunistyczne stanowiące według prawa międzynarodowego zbrodnie przeciwko

Bieg terminu przedawnienia zbrodni komunistycznych, w rozumieniu, niebędących zbrodniami wojennymi lub zbrodniami przeciwko ludzkości, rozpoczyna się od dnia 1 sierpnia 1990 r. Karalność tych zbrodni ustaje po 40 latach, gdy czyn stanowi zbrodnię zabójstwa, oraz po 30 latach, gdy czyn stanowi inną zbrodnię komunistyczną. Przepisu art. 4 § 1 Kodeksu karnego nie stosuje się.

W stosunku do sprawców zbrodni wojennych, zbrodni przeciwko ludzkości lub zbrodni komunistycznych, nie stosuje się wydanych przed dniem 7 grudnia 1989 przepisów ustaw i dekretów, które przewidują amnestię lub abolicję.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Prostytucja

Prostytucja = świadczenie usług seksualnych w zamian za korzyści majątkowe. Prostytucja nie jest karalna. Karalne jest zmuszanie do uprawiania prostytucji:

Art. 203. Kto, przemocą, groźbą bezprawną, podstępem lub wykorzystując stosunek zależności lub krytyczne położenie, doprowadza inną osobę do uprawiania prostytucji,

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

Stręczycielstwo = nakłanianie do uprawiania prostytucji. Od zmuszania penalizowanego w art. 203 różni się tym, że jest wykonywane jedynie poprzez środki intelektualnej perswazji bez użycia elementu siły czy podstępu. Sprawca działać musi w zamiarze bezpośrednim w celu osiągnięcia korzyści majątkowej dla siebie lub innej osoby z wyłączeniem osoby nakłanianej. Ta bowiem jest tu ofiarą, a nie beneficjantem.

Kuplerstwo = ułatwianie prostytucji, oznacza podejmowanie w celu uzyskania korzyści majątkowej wszelkich czynności, które obiektywnie są w stanie stworzyć sprzyjające warunki dla uprawiania procederu.

Przedmiotowo są to czynności identyczne z opisanymi w ramach formuły pomocnictwa (art. 18 § 3 k.k.).

Ułatwianie prostytucji musi mieć charakter działań permanentnych, przez co kuplerstwo zyskuje formę przestępstwa o wieloczynowo określonych znamionach. Dla jego bytu nie wystarcza akt jednorazowego ułatwienia

Sutenerstwo = czerpanie korzyści majątkowej z uprawiania prostytucji przez inną osobę.

Sutenerstwo jest przestępstwem o wieloczynowo określonych znamionach, a więc wymaga ciągłości działania tj. powtarzającego się i pozostającego w łączności czasowej i przedmiotowej przyjmowania korzyści. Sutenerstwo w odniesieniu do kilku prostytutek nie powoduje rzeczywistego zbiegu przestępstw, lecz może wpłynąć na wymiar kary. Jest ono bowiem procederem, a nie aktem jednorazowym.

Art. 204.  § 1. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nakłania inną osobę do uprawiania prostytucji lub jej to ułatwia,

podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.

§ 2. Karze określonej w § 1 podlega, kto czerpie korzyści majątkowe z uprawiania prostytucji przez inną osobę.

§ 3. Jeżeli osoba określona w § 1 lub 2 jest małoletnim, sprawca

podlega karze pozbawienia wolności od roku do lat 10.

§ 4. Karze określonej w § 3 podlega, kto zwabia lub uprowadza inną osobę w celu uprawiania prostytucji za granicą.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Bezprawne pozbawienie wolności

Art. 189 k.k.: § 1. Kto pozbawia człowieka wolności podlega karze pozbawienia wolności od

3 miesięcy do lat 5.

Przestępstwo z art. 189 k.k. polega na podejmowaniu przez sprawcę takich działań, które pozbawiają człowieka możliwości swobodnego wyboru miejsca pobytu. Jest to np. zamknięcie człowieka w pomieszczeniu, związanie go, zainstalowanie przeszkód uniemożliwiających wydostanie się z określonego miejsca. Przestępstwo może być też popełnione przez zaniechanie (np. kierowca nie zatrzymuje samochodu, pozbawiając w ten sposób wolności podwożonego przez siebie znajomego, który posprzeczawszy się z nim oświadczył, że chce wysiąść.). Nie jest wymagany żaden minimalny okres pozbawienia wolności.

Przestępstwo z art. 189 k.k. można popełnić tylko umyślnie (zamiar bezpośredni lub ewentualny)

Pozbawienie wolności przez lekkomyślność lub niedbalstwo nie jest przestępstwem, chyba że wynika z niedopełnienia obowiązków lub przekroczenia uprawnień przez funkcjonariusza publicznego i wyrządza pokrzywdzonemu istotną szkodę (art. 231 § 3 k.k.),ale jest karane z innej kwalifikacji prawnej.

Jest to przestępstwo trwałe, dokonane jest z chwilą pozbawienia wolności pokrzywdzonego i trwa do czasu jego uwolnienia.

Kwalifikowany typ pozbawienia wolności przewiduje art. 189 § 2 Kk. Okoliczności tworzące typ kwalifikowany objęte być muszą winą umyślną (zamiar bezp. lub ew.- tak uważa większość doktryny) Ma on miejsce wtedy, gdy pozbawienie wolności trwało dłużej niż 7 dni, lub łączyło się ze szczególnym udręczeniem. Poprzez szczególne udręczenie należy rozumieć takie zachowanie się sprawcy, które wykracza poza zakres niezbędny do zatrzymania ofiary w określonym miejscu i służy wyrządzeniu jej dodatkowych cierpień fizycznych lub psychicznych, np. bicie, znieważanie, głodzenie, zamknięcie w ciemnej piwnicy, etc.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Oszustwo ubezpieczeniowe

Art. 298. KK: § 1. Kto, w celu uzyskania odszkodowania z tytułu umowy ubezpieczenia powoduje zdarzenie będące podstawą do wypłaty takiego odszkodowania, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł

wypłacie odszkodowania.

Oszustwo ubezpieczeniowe polega na spowodowaniu zdarzenia będącego podstawą do wypłaty odszkodowania tj. podejmowaniu wszelkich działań lub zaniechań prowadzących do powstania takiej sytuacji (wypadku), od której powstania uzależniona jest wypłata odszkodowania. W szczególności może ona polegać na porzuceniu ubezpieczonego pojazdu, zniszczeniu pojazdu, zniszczeniu lub uszkodzeniu ubezpieczonego mienia, spowodowaniu pożaru, w wyniku których dojdzie do powstania szkody w ubezpieczonym mieniu. Zdarzenie o którym mowa w art. 298 KK jest odpowiednikiem wyrażenia "wypadek" użytego w art.805 Kodeksu cywilnego. Przez wypadek rozumie się objęte umową ubezpieczeniową "zdarzenie losowe" przyszłe i niepewne pod względem samego wystąpienia zdarzenia, jak też jego skutków. Generalnie sprawca może odpowiadać tylko za spowodowanie takiego zdarzenia.

Zdaniem J. Skorupki w art. 298 § 1 KK nie chodzi tylko o spowodowanie takiego zdarzenia, które zostało przewidziane w umowie ubezpieczenia i którego zajście powoduje odpowiedzialność odszkodowawczą ubezpieczyciela - ale też każdego innego zdarzenia, które jest podstawą wypłaty odszkodowania.  

Oszustwo z tego przepisu będzie zachodzić zarówno wtedy, gdy sprawca zażąda wypłaty odszkodowania z tytułu zawartej umowy ubezpieczenia, powołując się na wypadek, który miał miejsce, ale nie miał cech wypadku losowego, jak i wtedy, gdy sprawca, domagając się wypłaty odszkodowania za rzeczywiście zaistniały wypadek, niezgodnie z prawdą określi wysokość powstałej szkody, domagając się zawyżonego roszczenia. Czyny polegające na działaniu sprawcy oszustwa ubezpieczeniowego będą zatem podstawą wypłaty odszkodowania. Czyn opisany w art. 298 § 1 KK może być spowodowany zarówno przez osobę, która jest stroną umowy ubezpieczenia (ubezpieczający, ubezpieczony), jak i przez inną osobę, byleby sprawca działał w celu uzyskania odszkodowania

Przestępstwo z art. 298 KK może być popełnione tylko umyślnie w postaci zamiaru bezpośredniego. Jest to przestępstwo kierunkowe, ponieważ sprawca działa w celu uzyskania odszkodowania. W przeciwieństwie do oszustwa z art. 286 KK przestępstwo przewidziane w art. 298 KK jest dokonane bez względu na to czy do wypłaty odszkodowania doszło czy nie.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Oszustwo kredytowe

Art. 297.  § 1. Kto, w celu uzyskania dla siebie lub kogo innego, od banku lub jednostki organizacyjnej prowadzącej podobną działalność gospodarczą na podstawie ustawy albo od organu lub instytucji dysponujących środkami publicznymi - kredytu, pożyczki pieniężnej, poręczenia, gwarancji, akredytywy, dotacji, subwencji, potwierdzenia przez bank zobowiązania wynikającego z poręczenia lub z gwarancji lub podobnego świadczenia pieniężnego na określony cel gospodarczy, elektronicznego instrumentu płatniczego lub zamówienia publicznego, przedkłada podrobiony, przerobiony, poświadczający nieprawdę albo nierzetelny dokument albo nierzetelne, pisemne oświadczenie dotyczące okoliczności o istotnym znaczeniu dla uzyskania wymienionego wsparcia finansowego, instrumentu płatniczego lub zamówienia,

podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

§ 2. Tej samej karze podlega, kto wbrew ciążącemu obowiązkowi, nie powiadamia właściwego podmiotu o powstaniu sytuacji mogącej mieć wpływ na wstrzymanie albo ograniczenie wysokości udzielonego wsparcia finansowego, określonego w § 1, lub zamówienia publicznego albo na możliwość dalszego korzystania z elektronicznego instrumentu płatniczego.

§ 3. Nie podlega karze, kto przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu wsparcia finansowego lub instrumentu płatniczego, określonych w § 1, zrezygnował z dotacji lub zamówienia publicznego albo zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego.

Artykuł 297 kodeksu karnego chroni takie instrumenty systemu gospodarczego jak: kredyt, pożyczka bankowa, gwarancja kredytowa, dotacja, zamówienia publiczne, akredytywa, poręczenie bankowe oraz elektroniczne instrumenty płatnicze. Z uwagi na podobieństwo do przestępstwa oszustwa z art. 286 § 1 kodeksu karnego, zachowania opisane w art. 297 § 1 kodeksu karnego określa się mianem oszustwa kredytowego, dotacyjnego, subwencyjnego oraz związanego z uzyskaniem zamówienia publicznego.

Istota oszustwa kredytowego (dotacyjnego) polega na przedłożeniu przez sprawcę określonych dokumentów (fałszywych lub stwierdzających nieprawdę) lub nierzetelnych pisemnych oświadczeń, które mają istotne znaczenie dla udzielenia kredytu, pożyczki bankowej, gwarancji kredytowej, dotacji lub zamówienia publicznego. Wyliczenie to ma charakter zamknięty. Jakiekolwiek inne, nieuczciwe praktyki zmierzające do uzyskania wymienionych wyżej środków finansowych nie stanowią przestępstwa z art. 297 § 1 kodeksu karnego.

W ujęciu art.297§1 oszustwo jest przestępstwem umyślnym o charakterze kierunkowym. Sprawca musi wiedzieć, że przedkłada fałszywe lub poświadczające nieprawdę dokumenty, lub złożyć nierzetelne oświadczenie w celu uzyskania pożyczki bankowej, kredytu lub innego świadczenia.

§3 przewiduje klauzulę niekaralności sprawcy, który po popełnieniu przestępstwa, a przed wszczęciem postępowania karnego dobrowolnie zapobiegł wykorzystaniu kredytu, pożyczki bankowej, gwarancji kredytowej, subwencji lub zamówienia publicznego albo zaspokoił roszczenia pokrzywdzonego. Znamię "zapobiegł wykorzystaniu" oznacza niepodjęcie przyznanej pożyczki lub kredytu albo jego zwrot przed wykorzystaniem, niewykorzystanie udzielonej gwarancji kredytowej lub subwencji, zwrot dotacji albo rezygnację z przyznanego instrumentu płatniczego. Jeśli chodzi o zaspokojenie roszczeń pokrzywdzonego to jest to możliwe wtedy, gdy nastąpiła choćby częściowa realizacja tych roszczeń i sprawca dobrowolnie je zwrócił lub spłaca. Klauzula niekaralności nie obejmuje sfałszowania przez sprawcę dokumentu dla realizacji celów okr. w §1. Zachowanie to bowiem nie usuwa kryminalnej zawartości fałszerstwa dokumentu ani nie jest czynnym żalem w odniesieniu do tego przestępstwa.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Oszustwo komputerowe

Art. 287. KK:

§ l. Kto, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub wyrządzenia innej osobie szkody, bez upoważnienia, wpływa na automatyczne przetwarzanie, gromadzenie lub przekazywanie danych informatycznych lub zmienia, usuwa albo wprowadza nowy zapis danych informatycznych, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5

§ 2. W wypadku mniejszej wagi, sprawca podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku.

§ 3. Jeżeli oszustwo popełniono na szkodę osoby najbliższej, ściganie następuje na wniosek

pokrzywdzonego.

Oszustwo komputerowe polega na opisanym powyżej wpływie na komputerowe zapisy informacji (np. włamanie się do sieci komputerowej banku i spowodowanie przelewu określonej kwoty na rachunek sprawcy). Czyn musi być popełniony w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub wyrządzenia innej osobie szkody (zamiar bezpośredni). W przeciwieństwie do "zwykłego" oszustwa w tym przypadku nie musi dojść do skutku w postaci powstania jakichkolwiek przesunięć majątkowych tj. mamy do czynienia z dokonaniem, a nie usiłowaniem, gdy np. sprawca włamie się do sieci bankowej i dokona zapisów, ale nie uda mu się doprowadzić do przelewu pieniędzy ze względu na podanie złego numeru rachunku. Karane jest "bezinteresowne" działanie w celu wyrządzenia komuś szkody bez uzyskania korzyści dla kogokolwiek (np. zablokowanie funkcjonowania sklepu internetowego).

Sprawcą oszustwa komputerowego może być każdy. Od strony podmiotowej jest to przestępstwo umyślne kierunkowe, ponieważ wymaga, aby sprawca działał "w celu osiągnięcia korzyści majątkowej lub wyrządzenia innej osobie szkody"

Spowodowanie skutku w postaci osiągnięcia przez sprawcę korzyści majątkowej lub wyrządzenia szkody innej osobie pozostaje poza zakresem ustawowych znamion oszustwa komputerowego, przesądzając o formalnym jego charakterze.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Zawieszenie kary – okres próby

Okres próby – zawieszenie kary pozbawienia wolności

Art. 70. 

§ 1. Zawieszenie wykonania kary następuje na okres próby, który biegnie od uprawomocnienia się orzeczenia i wynosi:

1) od 2 do 5 lat - w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności,

2) od 1 roku do 3 lat - w wypadku warunkowego zawieszenia wykonania grzywny lub kary ograniczenia wolności.

§ 2. W wypadku zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności wobec sprawcy młodocianego lub określonego w art. 64 § 2 (recydywisty), okres próby wynosi od 3 do 5 lat.

Ustalając wymiar okresu próby w konkretnej sprawie, należy przede wszystkim kierować się prognozą kryminologiczną wobec sprawcy, w szczególności oceną niezbędnego czasu oddziaływania na sprawcę w ramach próby, biorąc pod uwagę zastosowany dozór i pamiętając, ze celem warunkowego zawieszenia jest wykonanie obowiązków próby oraz zapobieżenie powrotowi sprawcy do przestępstwa.

W stosunku do sprawcy współpracującego z organami ścigania i ujawniającego wobec nich pewne informacje dotyczące osób uczestniczących w popełnieniu przestępstwa oraz okoliczności dotyczących tego przestępstwa albo okoliczności nieznanych im dotychczas a dotyczących przestępstwa zagrożonego karą powyżej 5 lat pozbawienia wolności (art. 60 § 3 i 4 k.k.); okres ten wynosi od 2 lat (względnie 3 lat, gdy chodzi o sprawców wymienionych w § 2 ) do 10 lat (art. 60 § 5 k.k.). Takie ustalenie granic okresu próby wynika z art. 60 § 5 k.k., stanowiącego lex specialis w stosunku do art. 70, który nie określa dolnego, a jedynie górny pułap okresu próby.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl

Naprawienie szkody

Obowiązek naprawienia szkody jako środek karny.

Art. 46. KK § 1. W razie skazania za przestępstwo spowodowania śmierci, ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia, przestępstwo przeciwko bezpieczeństwu w komunikacji lub przestępstwo przeciwko środowisku, mieniu lub obrotowi gospodarczemu, sąd, na wniosek pokrzywdzonego lub innej osoby uprawnionej, orzeka obowiązek naprawienia wyrządzonej szkody w całości albo w części; przepisów prawa cywilnego o przedawnieniu roszczenia oraz możliwości zasądzenia renty nie stosuje się.

§ 2. Zamiast obowiązku określonego w § 1 sąd może orzec na rzecz pokrzywdzonego nawiązkę w celu zadośćuczynienia za ciężki uszczerbek na zdrowiu, naruszenie czynności narządu ciała, rozstrój zdrowia, a także za doznaną krzywdę

Niezbędnym warunkiem do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody jako środka karnego jest skazanie za wymienione w art. 46 § 1 KK. przestępstwo. Z regulacji tego przepisu wynika, iż może to być zarówno przestępstwo umyślne, jak i nieumyślne. Do orzeczenia obowiązku naprawienia szkody na podstawie art. 46 § 1 KK nie wystarczy skazanie za jakiekolwiek przestępstwo wymienione w tym przepisie, lecz nadto musi to być przestępstwo popełnione
na szkodę osoby mającej wobec skazanego roszczenie o naprawienie szkody wynikającej z tego przestępstwa, czyli pokrzywdzonej przez przestępstwo, za które sprawca został skazany. Drugim warunkiem orzeczenia tego środka jest wniosek pokrzywdzonego lub osoby uprawnionej. Prokurator może złożyć wniosek określony w art. 46 § 1 KK tylko w wypadku śmierci pokrzywdzonego gdy brak osób bliskich lub gdy ich nie ujawniono.

W wypadku skazania za przestępstwo określone w art. 46 § 1 KK oraz złożenia wniosku przez pokrzywdzonego sąd zobowiązany jest orzec obowiązek naprawienia szkody. Oznacza to, że sąd nie może odmówić orzeczenia obowiązku naprawienia szkody, jeżeli złożono wniosek, a szkoda została określona i udowodniona.

Zob. w Kodeksie Karnym

Zob. na Forum

Linki sponsorowane

KANCELARIA PRAWNA ul. Grunwaldzka 38A/6, Poznań tel. (061) 86-888-48 info@matysiak-kancelaria.pl www.matysiak-kancelaria.pl